Acotomazaznaczenie

W pracy miałam taką sytuację, że uciekł jeden z wychowanków. Za kilka dni będzie miał 13 lat. Ale dopóki ma 12, to w momencie ucieczki...szuka go 50 funkcjonariuszy z psami. Czyli pół miasta jest zaangażowanego w poszukiwanie gówniarza. Tak właśnie - gówniarza.
Co było powodem ucieczki? Tak jak i przed odnalezieniem go, jak i po (bo tak - odnalazł się) chodziło o to, że poczuł się potraktowany niesprawiedliwie.Chodziło konkretnie o to, że miał przygotować herbatę do śniadania (pełnił w tym dniu dyżur kuchenny). I jak to zazwyczaj bywa - napoju nie ma, ale o tym że być powinien pamięta reszta dzieciaków i nie ogranicza się w wypominaniu. Mateusz został kilkukrotnie poproszony przez wychowawcę o zrobienie herbaty. Nie zrobił. Konsekwencją było to, że tego dnia będzie jechał do szkoły z wychowawcą i wychowankiem z drugiej placówki.
U nas są takie zasady, że przed 13 rokiem życia dziecko jeździ/chodzi do szkoły z wychowawcą. Nie wiem co jest powodem tego, że kilkoro z naszych wychowanków od początku roku 2020 może przed ukończeniem 13 roku życia chodzić sama do szkoły. Wyjątkiem jest dziecko, które ma mniej niż 12 lat. Mimo tego uważam to za niesprawiedliwość, ponieważ zasady są jasne i jednakowe. Moja wychowanka ma urodziny dokładnie 1.01 i kilkanaście dni temu skończyła 13 lat. Już od września jojczała mi na każdym kroku, że wiocha jest siedzieć w świetlicy, jak ona ma już prawie 13 lat i wszystkie dzieciaki same wracają, tylko ona nie. Rozumiałam ją. Ja w wieku 8 lat już sama wracałam do szkoły, do której miała zdecydowanie dalej niż ona. Ale zasady to zasady, no nie?
A więc Wika skończyła 13 lat i chodzi sama do szkoły, to jasne. Ale reszta dzieciaków? Jakby urodziny Wiktorii otworzyły im nowe możliwości. Nie wiedzieć czemu. Decyzja dyrekcji. Raczej niepodważalna. Nie mniej jednak nie podoba mi się to. Ale co ja tam wiem.
Wracając do dzieciaka. Z błahego powodu (wg mnie) uciekł. Zaangażowana były w jego poszukiwania masa ludzi, wszyscy w stresie. Ja się mega wkurzyłam, wściekłam się wręcz, ze takie małe gówno takich problemów narobiło i tyle kasy w ciul poszło - przecież ci ludzie mogli się zajmować o wiele ważniejszymi sprawami. Tylko co jest ważniejsze niż życie dziecka? Życie każdego człowieka, tak wiem. Ale chodzi mi o to, że to co się zadziało to głupota, czysta głupota.
W moim przekonaniu dzieciak powinien ponieść duże konsekwencje... ale nie poniesie. Raptem 2 tygodnie bez wyjścia do domu, brak telefonu. I tyle. To serio kara? Naprawdę? Za taką akcję?
I właśnie. Jesteśmy w tym miejscu do którego dążę tym wpisem. Bo tak się zastanawiam - jak moja Wika (niezrównoważona emocjonalnie) coś odwali, to ja bronię ją nogami i rekami, daje miliony szans. A podważam (na razie tylko tutaj i w rozmowach z Michałem) decyzję wychowawcy Mateusza co do takiej a nie innej kary. Ale jakoś tak mnie boli to angażowanie tych 50 funkcjonariuszy z psami, by szukali ,,niesprawiedliwie potraktowanego" dzieciaka, który jak się okazało, jeździł cały dzień w autobusie i był niezauważony w szkole, ale ze względu na brak plecaka postanowił jeździć autobusami po mieście. A wszyscy się denerwowali i szukali go. Boli mnie to i uważam, że konsekwencje dla niego są za małe. Ale jak to mówimy u nas ,,nie można dawać za długich i mocnych kar, bo dziecko tego nie dźwignie". A nasz system kulejący i zadłużenie państwowe dźwignie poszukiwanie ,,niesprawiedliwie traktowanych" gówniarzy. No pewnie.

Nie jeżdżę pociągiem często, ot kilka razy w roku. Mieszkam daleko od miasta rodzinnego. Moja podróż do domu trwa 9:30-10:30 godzin. Na taką podróż wybieram kolej i jadę właściwie cały dzień. Nie mam problemów z czytaniem czy pracowaniem w czasie jazdy pociągiem. Zresztą właśnie jestem w drodze. A zatem czas jazdy mogę wykorzystać w pełni. Chyba, że obok mnie jedzie ,,niewygodny pasażer”.
Nie wiem czy zostanę dobrze zrozumiana, ale nie odpowiada mi to, że ludzie rozmawiają przez telefon czy ściągają buty. Sama pokonuje setki kilometrów pociągiem, również zimą. Nie wyobrażam sobie jednak jazdy 10 godzin w kozakach do kolan. Więc zmieniam buty. Kozaki są w walizce albo torbie, a ja jadę w adidasach. Nie rozmawiam też przez telefon będąc w przedziale. Właściwie to staram się wcale nie rozmawiać w czasie jazdy pociągiem.
Zdarza mi się, że z powodu konieczności dojazdu do miasta, w którym mieszkam, na konkretną godzinę (np. z powodu obowiązków zawodowych), muszę się przesiąść i jadę Pendolino. Tam na wyświetlaczach w przedziałach od jakiegoś czasu są przedstawiane zasady dobrego zachowania w pociągu, taki savoir vivre. I bardzo dobrze. Tam są wskazane m.in. kwestie butów (że lubią nasze stopy, więc nie pozbawiajmy ich możliwości wspólnego spędzenia czasu, czy coś w tym stylu) i żeby właśnie rozmowy telefoniczne o pogodzie (czy sylwestrze w wykonaniu mojej dzisiejeszej współpasażerki) pozostawić na czas, gdy się pociąg opuści. Uważam, że to bardzo dobra inicjatywa. Jeżdżę pociągami na długie trasy od ponad 7 lat i sama jakiś czas temu chciałam wysłać do PKP wiadomość z propozycją opracowania tego rodzaju poradnika (sama chciałam również się w to włączyć, bo najwygodniej jest powiedzieć, że jest źle i oczekiwać zmiany, a inaczej oczekiwać zmiany i włączać się w jej dokonanie). Na szczęście ktoś mnie ubiegł i zajął się tym znakomicie, więc ja mogę zająć się czymś innym.

Dzisiaj mam nockę. Pracuję w domu dziecka.

Mój wychowanek dwa dni temu uderzył (po raz kolejny zresztą) koleżankę. Wczoraj nie poruszyliśmy tej kwestii na społeczności, ponieważ była omawiana inna sprawa i zapomniałyśmy po prostu. Dzisiaj zatem ruszyłyśmy ten temat. Wiktor, mój wychowanek, wyjaśnił, że zrobił to, bo koleżanka zabrała mu na zajęciach W-Fu piłkę. Najczęściej, gdy Wiktor atakuje fizycznie inną osobę, to powód jest błahy. Przynajmniej dla nas, dorosłych. Nie rozumiemy go. Zastanawiam się o co chodzi, czemu on tak reaguje. Myślałam nad tym kilkukrotnie i doszłam do wniosku, że rozumiem go. Mnie też zdarza się najpierw coś robić, a dopiero potem pomyśleć. A już na pewno zdarzało mi się to wcześniej, jak byłam nastolatką. Trudno mi było panować na emocjami, wybuchałam, moja złość eskalowała z wielką siłą, zupełnie nieadekwatnie do sytuacji. Na ewentualnie pytanie o powody takiego mojego zachowania, nie byłabym w stanie racjonalnie odpowiedzieć, to był impuls. Pytanie teraz, dlaczego o motywach swoich zachowań ma wiedzieć 11-latek? Dlaczego od niego tego oczekujemy? A właśnie pdczas społeczności, przy całej grupie padło takie pytanie, na które chłopiec nie potrafił odpowiedzieć i w końcu rozpłakał się. A my byłyśmy zdziwione taką reakcją. Na pytanie dlaczego płacze (a wnioskować można, że działo się to z powodu bezsilności), nie potrafił odpowiedzieć. Na pytanie o to, co myślał, wtedy gdy derzył tą koleżankę milczał i w końcu powiedzia łto, co wie, że chciałybyśmy usłuszeć, czyli, że czuł, że to co zrobił było nie fair. Na co my zareagowałyśmy, że na pewno tak nie było. Owszem, nie było. Ale oczekiwałyśmy odpowiedzi, więc w związku z pustką w głowie w tym momencie przyszło mu do głowy tylko to. Więc to powiedział. Ta odpowiedź nasie usatysfakcjonowała. Nikt nie wyszedł zwycięsko.

Nie podobają mi się te społeczności. Wciąż się czepiamy, nic konstruktywego z tego nie wynika. Wyciągane są brudy z funkcjonowania poszczególnych dzieci. Przy całej grupie, co ich jeszcze bardziej frustruje. I się nie dziwię. Doba kolektywu grupowego zakończyła się wraz z upadkiem ZSRR. Nie ma przekonania, że jest to skuteczne.

Druga rzecz, którą chcę poruszyć. Po zakończonej społeczności przyszło do mnie 3 wychowanków, zapytali czy mogą wynieść śmieci, tj. iść zapalić. Pozwoliłam, żeby poszedł jeden. Chyba zrobiłam to dla świętego spokoju. Ale dokonało się coś zupełnie odwrotnego - była z tego jatka. Muszę sobie zapamiętać, żebyżadnego gada nie wypuszczać na fajki po 20, bo są z tego same jazdy. Mogłaby dla świętego psokoju wypuszczać wszystkich, ale po pierwsze potem mogę dostać zjebkę, a po drugie - wejdą mi na głowę. Czy ja chcę być fajnym wychowawcą, z którym można iść na ugodę i on na wszystko pozwoli, czy jednak potrzebuję mieć autorytet? Chyba jednak atorytet. Bo raz, drugi, trzeci się zgodzę na takie akcje i co? Czy przez to zyskam cokolwiek? Nasze dzieci mają postawę roszczeniową, tak ich wychował dom. Dasz palec, to wyciągną łapę po rękę. I dlatego postanawiam nie zgadzać się na fajeczki po 20. Obym wytrwała w tym postanowieniu. Pozdrawiam wszystkich wychowawców z przemyśleniami.

Pierwszy dzień fitnessu od bardzo dawna. Fajnie mi sie tu "przychodzilo". Ciekawe na ile pozostanie mi zapalu... Oststnio tez zapal byl i sie zmyl. Moze jak bede pisac tu i do mojej dietetyk, to znowu mi sie bedzie chcialo? Mam cwiczyc 3-4 razy w tygodniu. Strrasznie duzo. Ale 10kg w 4 miesiace to duzo, wiec i cwiczyc chyba trzeba no bo co

Ze smiesznych tekstow dzieci:
1) oglądają film Vaiana: Skarb oceanu i mowa o ojcu głównej bohaterki:
- ,,on jest grupy"
- (14-latek) ,,on nie jest gruby, jest namięśniony !"

Bardzo sie ugahalam. I kolejne:
2) "to sie nie mowi Lord Vader ani Lord Vejder, tylko Dorcz Vejder!" Bardzo ;))